Γράφει ο Άγγελος Αληγιάννης

Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από την τελευταία φορά που τα είπαμε ραδιοφωνικά στην εκπομπή με τον Rous. Τότε περίμενε να γίνει μπαμπάς , δεν είχε έρθει στην ζωή μας ο Covid-19 , οι μάσκες , οι απαγορεύσεις και τα lockdown και όλη αυτή η αβεβαιότητα. Βρήκα αφορμή εν όψει των δύο παραστάσεών του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, που είναι ήδη sold out, να πούμε δύο λόγια.

Πώς ήταν η περίοδος που μας πέρασε για εσένα; με όλες τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας , τα κλειστά μαγαζιά και την απαγόρευση μουσικής;

Το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης καραντίνας το πέρασα ζώντας την εγκυμοσύνη της συντρόφου μου, κάνοντας οτιδήποτε περνούσε από το χέρι μου για να παρέχω. Εννοείται πως ήταν πανδημία ήταν πρωτόγνωρη κατάσταση, αλλά από την άλλη προσωπικά υπήρχε ευτυχία και προσδοκία και δεν καταλάβαινα τίποτα. Κλειστήκαμε μέσα έχοντας τη ματιά μας στο μέλλον. Μουσική μηδέν. Το δεύτερο λοκντάουν το πήρα στραβά κυρίως επειδή μου φάνηκε ότι ήταν στάση σε προδιαγεγραμμένη πορεία. Τύπου άσε τον κόσμο να ξεσκάσει το καλοκαίρι και κλείνουμε ξανά από Νοέμβρη. Εμείς τότε περιμέναμε πλέον το δεύτερο παιδί και είχαμε το πρώτο στην κούνια.

Πως σχολιάζεις την διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση;

Από τη μια έχεις μια πρωτόγνωρη κατάσταση και όλο τον κόσμο να προσπαθεί να ανταπεξέλθει ως κοινωνικό σύνολο μέσω διαδικτύου. Εξαντλήθηκε κάθε συμβολική ενέργεια, κάθε μέτρο συγκίνησης και δέους μπροστά στην πανδημία. Αποδείχτηκε ότι δεν ήμασταν και τόσο προετοιμασμένοι όσο πιστεύαμε ή μας έλεγαν από την τηλεόραση. Και κάποια στιγμή τελείωσαν τα διαδικτυακά imagine από σελέμπριτιζ, τα παλαμάκια σίγησαν στα μπαλκόνια. Έπρεπε να συγκεντρωθούμε και να δούμε πως θα πάει όλο αυτό. Και καλά δεν το λες ότι πήγαινε. Είναι καλύτερο να γνωρίζεις την δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεσαι, παρά να δίνεις βάση στα αισιόδοξα για λόγους μικροπολιτικής λόγια. Και νομίζω πως επικοινωνιακά κάπου χάθηκε το τόπι. Δεν υπήρξε σταθερότητα και σαφής προσανατολισμός. Μετά προς την άνοιξη χωρίς να έχει υπάρξει κάποια ουσιαστική πρόοδος, με τον κόσμο κουρασμένο ψυχολογικά, σου κόλλησαν ένα τουριστικό χασταγκ στη μούρη και βουρ φύγαμε για το φημισμένο ελληνικό καλοκαίρι. Το Νοέμβριο ξανά μέσα. Το λες και προγραμματισμό αλλά ίσως να μην είναι αυτός που θες.

Πως είναι η ζωή σου πλέον ως μπαμπάς;;

Εχει περισσότερη πλάκα σίγουρα, τραγικά λιγότερο χρόνο, και δεν κάθεσαι ποτέ. Από την άλλη ξέρεις ότι υπάρχουν δύο μικρά ανθρωπάκια στο σπίτι που όταν τα βλέπεις σταματάει να έχει οτιδήποτε άλλο σημασία. Σαν να μπαίνεις και να βγαίνεις από την πρίζα.

Είναι περισσότερες πια οι ευθύνες, και το πιο σημαντικό, πρέπει να αναπροσαρμόσεις τη θέση σου μέσα στην οικογένεια. Για να είσαι σίγουρος ότι έχεις εικόνα και αντίληψη για όσα περισσότερα μπορείς. Πρέπει να δώσεις αγάπη, όση δεν φανταστικές ποτέ πως θα μπορούσες να δώσεις. Όλα αυτά τα ζω στο έπακρο. 

Ποιό τραγούδι δικό σου είναι αυτό που απολαμβάνεις να παίζεις μπροστά σε κόσμο και γιατί;

Το Λουλούδι του Δρόμου τελευταία. Το τραγουδάω μαζί με τον κόσμο και είναι φοβερή εμπειρία για μένα.

Συνθέτης ; στιχουργός; ερμηνευτής; τι σου αρέσει περισσότερο ;

Όλα μου αρέσουν το ίδιο. Και καλά τραγούδια μου αρέσει να τραγουδάω, και η καλή στιχουργική με αφήνει με το στόμα ανοιχτό, και η μουσική που βγαίνει έξω από καλούπια με γοητεύει. Ο καιρός θα δείξει αν με κερδίσει κάτι περισσότερο στο μέλλον. Προς το παρόν μου αρέσει να γράφω τραγούδια.

Η κυβέρνηση γιατί αντιμετώπισε τόσο απαξιωτικά τους ανθρώπους του πολιτισμού πιστεύεις; Τους φοβάται;

Από τη στιγμή που βλέπεις ότι μπορεί να τους εργαλειοποιήσει, ειδικά μεγάλα ονόματα, όχι λες, δεν τους φοβάται. Τους νέους φοβάται περισσότερο επειδή είναι πιο απρόβλεπτοι. Ως κλάδο το θέαμα καλλιτέχνες και τεχνικοί ήρθαν στα όρια τους. Το πιο ατυχές δε, ήταν όταν είπε η υπουργός πολιτισμού-αθλητισμού, ότι οι καλλιτέχνες τους πρώτους μήνες της πανδημίας υποστηρίχτηκαν στα οριζόντια μέτρα για να αρχίσει μετά να μιλάει για μαύρο χρήμα στον κλάδο. Ποιους δηλαδή? Τους λιγοστούς ελεύθερους επαγγελματίες του κλάδου και τις εταιρείες. Που στην Ελλάδα είναι προτιμότερο να βγεις έξω στο δρόμο και να μοιράζεις λεφτά, παρά να έχεις ατομική επιχείρηση στο θέαμα. Και είπε λοιπόν ότι στηρίχτηκε ο κλάδος στα οριζόντια μέτρα δίνοντας πάσα στον εαυτό της, για να μιλήσει για θολά τοπία και μαύρο χρήμα στο χώρο. Ατυχής συγκυρία. Μέχρι να φτιαχτεί το μητρώο και να δοθούν οι πρώτες αποζημιώσεις είχε ξεπεραστεί κάθε όριο.

Η αξιωματική αντιπολίτευση επίσης την ίδια περίοδο ήταν από τα lidl. Αυτό δεν το ξεχνάω επίσης.

Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Πως γίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο να γίνεται τόσο κακό. Είναι ένα δράμα αυτό που συμβαίνει. Και μένουν πίσω παιδιά μόνα στον κόσμο. Υπάρχει πιο τραγικό από αυτό? Είναι τεράστιο ζήτημα ο σεβασμός προς το γυναικείο φύλο και η πλειονότητα του κόσμου, πίστεψέ με είναι πολύ πίσω ακόμα. Ο κόσμος δεν σώζεται με προσευχές, ούτε με χασταγκς.

Ετοιμάζω το τρίτο δίσκο μου, είναι σχεδόν έτοιμος. Θα βγει κάποιο τραγούδι πρώτα, επειδή θα κυκλοφορήσω βινύλιο και θέλει κάποιους μήνες για να τυπωθεί. Το νέο άλμπουμ θα βγει σε βινύλιο και ψηφιακά.

Μια μεγάλη παρέα φίλων που θα τραγουδά. Κοινό και σκηνή, ένα σώμα, μια φωνή.

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι από ένα live στα Λουτρά Υπάτης, όπου εγώ ήμουν βυθισμένος κυριολεκτικά στο πένθος από την απώλεια της μητέρας μου. Στη μπροστινή σειρά καθόντουσαν πολλά παιδάκια, οι γονείς τους σε τραπέζια διάσπαρτοι. Είχα γενέθλια εκείνη την ημέρα και στη μέση του τραγουδιού μου έφεραν μια τούρτα. Τραγούδησαν όλα τα παιδιά μαζί το τραγουδάκι των γενεθλίων και για να τα ευχαριστήσω άφησα στην άκρη το πρόγραμμα και τους είπα παιδικά τραγούδια.

Δεν μπορώ να προβλέψω. Ελπίζω όχι. Στο πρώτο λοκντάουν γεννήθηκε ο γιος μου, στο δεύτερο η κόρη μου. Ακόμα κι αν έρθει κάτι ανάλογο, ελπίζω να μη βγω με τρίτο παιδί από αυτό. Αν και τα παιδιά είναι ευλογία, νομίζω ότι εγώ έκλεισα.

ΠΗΓΗ: https://hotshot.gr