Γράφει ο Άγγελος Αληγιάννης

Στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του Χρήστου Θηβαίου, αμέσως σου έρχονται στο μυαλό το «Πόσο πολύ σ’αγάπησα», ο «Άμλετ της σελήνης», το «Δεν είμαι άλλος» και πολλά ακόμα κομμάτια. Ένας καλλιτέχνης που ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος εμπιστεύτηκε κι έλεγε χαρακτηριστικά «ο Θηβαίος μπορεί να απογειώσει τα τραγούδια με τις ερμηνείες του».

Πολλοί από εμάς έχουμε ταυτιστεί με τον μοναδικό τρόπο που τραγουδάει, είτε σε κάποιο live είτε στο ραδιόφωνο. Με αφορμή την εμφάνιση του στην μουσική σκηνή Σφίγγα το Σάββατο 16 Απριλίου μιλήσαμε για το hotshot.gr.


Mεγάλωσες σε οικογένεια ηθοποιών, έπαιζαν στα μπουλούκια, μεγάλωσες μέσα στα μπουλούκια, με Γεωργία Βασιλειάδου, Αυλωνίτη, Βοσκόπουλο, τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Σε βοήθησε σε σχέση με το θέατρο;

Θυμάμαι πολύ όμορφα πράγματα, γιατί όλα είχαν οικογενειακό χαρακτήρα. Δηλαδή το μεσημέρι τρώγαμε μαζί, το απόγευμα πηγαίναμε στην πρόβα, το βράδυ ήταν η παράσταση και μετά την παράσταση τρώγαμε πάλι μαζί. Με τη Γεωργία Βασιλειάδου πηγαίναμε κάθε Κυριακή στο σπίτι της στη Νέα Κηφισιά, θυμάμαι, και είχαμε οικογενειακό τραπέζι. Γενικά θυμάμαι το γέλιο της μητέρας μου όταν έβγαινε στη σκηνή ο Βασίλης Αυλωνίτης, θυμάμαι τον Τόλη Βοσκόπουλο, ο οποίος όταν τον γνώρισα εγώ, αν και σε αρκετά μικρή ηλικία, ήταν πιο πολύ ηθοποιός παρά τραγουδιστής.

Στα καμαρίνια έπαιζε μπουζούκι και λέγανε γι’ αστείο: «Τι θες, να γίνεις και τραγουδιστής;». Τελικά έβγαλε το «Μανούλα μου, μανίτσα μου, θα πάρω τη βαλίτσα μου», έγινε μεγάλη επιτυχία και μετά συνεχίστηκε όλο αυτό το οποίο ξέρουμε. Με πολλή αγάπη, πολλή τρυφερότητα και σίγουρα όλες αυτές τις μνήμες τις έχω πάντα στην καρδιά μου και με βοήθησαν, θα έλεγα, πιο πολύ ως άνθρωπο και μετά στο θέατρο.


«Πώς να σωπάσω» στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Πώς είναι να παίζεις δίπλα στον Κώστα Καζάκο; Σου αρέσει να παίζεις σε θεατρικές παραστάσεις;

Μου αρέσει πάρα πολύ και φυσικά μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο σχολείο, μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο, το να είσαι δίπλα στον Κώστα Καζάκο και να του απευθύνεις τον λόγο επί σκηνής και να σου απευθύνει κι εκείνος τον λόγο επί σκηνής, μαθαίνεις καταρχήν το νόημα του λόγου. Κι επίσης ήθελα πάνω σε αυτό να πω το εξής: Ότι γενικά το κείμενο λέγεται κείμενο γιατί κείται. Δεν έχει ζωή, του δίνεις εσύ ζωή. Και το να εμφυσήσεις αναπνοή και ζωή σε ένα κείμενο θαμμένο θα έλεγα ή που κείται μπροστά σου, είναι κάτι το οποίο μου έμαθε ο Κώστας Καζάκος και γενικά όλη μου αυτή η πορεία.


Σπούδασες Φιλοσοφική στη Μπολόνια με καθηγητή τον Umberto Eco με τον οποίο και συνεργάστηκες κιόλας;

Ναι, σπούδασα. Καταρχάς έκανα την εγγραφή μου στα μαθήματα της σημειωτικής – σημειολογίας, που ήταν καθηγητής ο Umberto Eco. Τότε δεν ήταν τόσο γνωστός, δηλαδή γνωστός ήταν μόνο στην Ιταλία λόγω του ότι ήταν και δημοσιογράφος της RAI, της αντίστοιχης κρατικής τηλεόρασης. Και μόλις είχε γράψει «Το Όνομα του Ρόδου». Φυσικά ήταν μια μεγάλη εμπειρία για μένα, δουλέψαμε μαζί για τρία χρόνια, εγώ και μια ομάδα από άλλους Ιταλούς φοιτητές, μέχρι και «Το Εκκρεμές του Φουκώ». Αυτή ήταν η συνεργασία μου, ας το πούμε έτσι. Δηλαδή ότι μάθαινα διαρκώς. Βασικά, έπρεπε να εντρυφήσω στα Αρχαία Ελληνικά, στα Λατινικά και στα Εβραϊκά, ούτως ώστε να καθόμαστε να συζητάμε, ο Umberto Eco, εγώ και μια ομάδα Ιταλών φοιτητών, για τα κείμενα και τα κεφάλαια στο «Εκκρεμές του Φουκώ».


Έχεις εργαστεί ως μάγειρας, σε παλιατζίδικο, ως διερμηνέας και δούλεψες και σε φούρνο για να αγοράσεις την πρώτη σου κιθάρα. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;

Θυμάμαι ότι ήταν πολύ δυνατές εμπειρίες, πολύ όμορφες στιγμές. Φυσικά υπήρχαν δυσκολίες, αλλά τελικά όλα αυτά σμίλεψαν μέσα μου πάνω απ’ όλα την ανάγκη του να εργάζομαι, για να είμαι ανεξάρτητος, και φυσικά δεύτερο και μεγαλύτερο να σέβομαι όλους όσοι εργάζονται, οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνουν.


Η εμπειρία σου για την συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο; Σε είχε καλέσει να τραγουδήσεις για τα 30 χρόνια του στο Μέγαρο Μουσικής…..

Ήταν 26 και 27 Νοεμβρίου του 2000. Στο πρώτο μέρος τραγουδούσα εγώ και στο δεύτερο η Χάρις Αλεξίου. Πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία και από τότε δημιουργήθηκε μεταξύ μας ένας τρομερά μεγάλος και δυνατός δεσμός, τον έχω μέσα μου και με δίδαξε πραγματικά πάρα πολλά πράγματα.


Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι η οικογένεια σου, έχεις πει, ποια στιγμή μαζί του έχεις κρατήσει περισσότερο;

Τη στιγμή που με παρότρυνε να μελετάω, την αυστηρότητά του, τη γενναιοδωρία του, την απλοχεριά του και πραγματικά τη διάθεσή του ανα πάσα στγμή να μου μαθαίνει διαρκώς νέα πράγματα, να με προκαλεί και να με προτρέπει στο να δημιουργώ διαρκώς.


«Δεν είμαι άλλος»: Πόσο εύκολο είναι να αναγνωρίσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε;

Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά δεν θα το πω εγώ, γιατί… θα γίνουνε κλέφτες οι ψυχίατροι;


Τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα στον κόσμο σου δημιουργούν φόβο; Ανασφάλεια;

Σε όλους πιστεύω, αλλά επειδή έχω παιδιά, θέλω, όπως ο περισσότερος κόσμος, να είμαι αισιόδοξος, γιατί μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε ως πολιτική κίνηση. Να κρατάμε την αισιοδοξία μας και τη δύναμή μας και τις αντοχές μας.


Η μουσική παράσταση «Έπειτα από το μεγάλο μπουμ!» έχει ένα ακόμα Σάββατο, 16/4, στην Σφίγγα. Πες μας περισσότερα.

Είναι μια μεγάλη διαδρομή, από την περίοδο των Συνήθων Υπόπτων μέχρι σήμερα, που παρουσιάζουμε κάθε βράδυ και διαφορετικά τραγούδια, πέρα από ένα πρόγραμμα στάνταρ που υπάρχει. Παρουσιάζω διάφορα τραγούδια από την περίοδο των Συνήθων Υπόπτων, διάφορα τραγούδια που γενικά δεν τα παίζω πολύ συχνά, κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν, από εκείνη την περίοδο. Μετά υπάρχει ένα αφιέρωμα στην περίοδο των Εξαρχείων που ακούγονται τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου, του Νικόλα Άσιμου, της Αρλέτας, μετά συνεχίζω με τη συνεργασία μου με τον Γιώργο Ανδρέου, με τον Βασίλη Δημητρίου και φυσικά τη συνεργασία μου με τον Θάνο Μικρούτσικο, από τον «Άμλετ της Σελήνης» μέχρι τον «Σταυρό του Νότου» και τις «Γραμμές των Οριζόντων», και επίσης υπάρχουν και κάποιες στιγμές αφιερωμένες σε αγαπημένους μου συναδέλφους, όπως είναι ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και άλλοι.


Θα μοιραστείς μαζί μας μια ιστορία που θυμάσαι έντονα από ένα live σου;

Μια στιγμή που αναπαράγεται διαρκώς, είναι πραγματικά αυτή η ταχυκαρδία που με πιάνει πριν ανέβω στη σκηνή, αυτή η γλυκιά ανασφάλεια του να τα καταφέρω, του να είμαι ειλικρινής και καλός, ούτως ώστε να αντεπεξέλθω στην προσμονή του κόσμου που έρχεται. Αυτό, θυμάμαι, ξεκίνησε από την περίοδο των Συνήθων Υπόπτων στο Μπαράκι του Βασίλη κι άρχισε να μεγενθύνεται από την πρώτη στιγμή που πάτησα τη σκηνή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τον Θάνο. Πραγματικά αυτή η γλυκιά ανασφάλεια, αυτός ο φόβος, αυτή η ταχυκαρδία που όταν ανέβω στη σκηνή σιγά σιγά γίνεται όνειρο.


Επόμενα σχέδια; Τι ετοιμάζεις;

Επόμενα σχέδια… Μετά από την παρουσίαση του «Εμπάργκο», του Θάνου Μικρούτσικου και του Άλκη Αλκαίου, που θα γίνει κάποια στιγμή με τον Μίλτο Πασχαλίδη που κάναμε τον δίσκο μαζί με τον Θύμιο Παπαδόπουλο, ετοιμάζω αρκετά καινούργια πράγματα. Έναν δίσκο με τον Τάσο Αλιμπινίση, που είναι παραγωγός ο Θύμιος Παπαδόπουλος, και μετά έρχονται κι άλλα.

Επίσης, μαζί με τον Μάξιμο Δράκο, τον Γιάννη Αγγελόπουλο, τον Πέτρο Βαρθακούρη, που είναι το σχήμα που παίζουμε μαζί στη Σφίγγα και ήταν και το βασικό σχήμα που κάναμε και το Σιδερένιο Νησί, ετοιμάζουμε έναν κύκλο τραγουδιών που έχουμε αγαπήσει πολύ και σε λίγο καιρό θα έχετε περισσότερα νέα.

ΠΗΓΗ: https://hotshot.gr