Του Γιάννη Βέλλη

Σε προηγούμενο άρθρο μου,  είχα εκφράσει την ουσία του προβλήματος που οι μπλε κάδοι, αντί να είναι ο “θησαυρός” για τα έσοδα των ΟΤΑ, παραμένει το “κάρβουνο”… Δυστυχώς τα προσδοκόμενα έσοδα δεν έρχονται ποτέ, γιατί το προϊόν τους, που με ενθουσιασμό προσφέρει ο δημότης, αλιεύεται με γάτζους ή με κάθε άλλο τρόπο και αυτό που μένει είναι το εντελώς άχρηστο ή μικρής, ασήμαντης αξίας για τον ενδιαφερόμενο περαστικό “εισοδηματία” της ανακύκλωσης… 

Δυστυχώς, μέχρι τώρα οι μπλε κάδοι είναι ελεύθερης πρόσβασης και για αυτόν που αφήνει το υλικό, αλλά και για καθένα που ενδιαφέρεται να το πάρει ή να το εκμεταλλευτεί με οποιοδήποτε τρόπο. Κάτι που για τους πράσινους ή τους καφέ κάδους, δεν αποτελεί πρόβλημα, εδώ οδηγεί ακριβώς στο αντίθετο αποτέλεσμα. Και τι θέλεις να κάνουμε; θα μπορούσε να απαντήσει ένας δήμαρχος ή περιφερειάρχης, ακόμα και το ίδιο το υπουργείο. Αυτούς έχουμε, αυτούς χρησιμοποιούμε.

Ίσως να συμφωνούσα κι εγώ, αν και δεν θα το κάνω στην περίπτωση αυτή. Ο κάδος μπορεί να διαμορφωθεί έτσι, στο πάνω μέρος του, ώστε με μια πατέντα, στην αγορά υπάρχουν πολλές τέτοιες, να πέφτει το υλικό μέσα σε αυτόν και να ξεκλειδώνει μόνο ο εργάτης του φορτηγού συλλογής, όταν είναι να το μεταφέρει στον τόπο της ανακύκλωσης.

Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Ο δήμος Αθηναίων έχει τοποθετήσει σε πλατείες – το είδα και φωτογράφισα στα Άνω Πατήσια – κατασκευές που το υλικό, εδώ αφορά ρούχα, τοποθετείται μέσα και κανείς δεν μπορεί να έχει πρόσβαση να το πάρει, εκτός φυσικά από την υπηρεσία του δήμου. Κάτι παρόμοιο σε πατέντα, θα μπορούσε να τοποθετηθεί σταδιακά στην πάνω πλευρά όλων των μπλε κάδων και έτσι το υλικό να παραμένει εκεί απείραχτο.

Θέλω να αισιοδοξώ, ότι ακόμα και στην εποχή του κορονοϊού, που τα έσοδα των ΟΤΑ συνεχών συρρικνώνονται, κάποιος, κάποιοι, δήμοι, περιφέρειες, υπηρεσίες, θα ασχοληθούνε με αυτό, ώστε τα έσοδα να είναι περισσότερα και να καλύπτουν επαρκώς τα έξοδα για την λειτουργία των κάδων αυτών.