Του Γιάννη Βέλλη

Έχω αποδεχθεί την πανδημία, τον κορονοϊό, τα έκτακτα μέτρα ως ένα σημείο, την ανευθυνότητα πολλών πολιτών, που δεν θέλουν και δεν τηρούν κανένα μέτρο. Αυτή η αποδοχή, κάπου με πιέζει, από την άλλη υπάρχει και ο μαζικός φόβος, εν μέρει δικαιολογημένος. Όμως, όταν υπάρχει αυτό το όμως, τότε κάτι δεν πάει καλά...

Ως εδώ θα διαπιστώσει ο καθένας σας, ότι κάπου ταιριάζω στο μέσο όρο. Ίσως και να ισχύει αυτό, δεν είναι απαραίτητη η διαφοροποίηση σε πολλά πράγματα για να πούμε κάτι και αυτό να στέκει.  Εκείνο που με ενοχλεί, είναι η διάρκεια των μέτρων, εντέλει η αστυνομοκρατία που επιβάλλεται, εύκολα, αβασάνιστα, παράλληλα με τα πρόστιμα κάθε μορφής. Αυτή η βιαιότητα που θέλει να περάσει με λάθος τρόπο ένα σωστό μήνυμα, ότι πρέπει να προσέχουμε.

Τα κλειστά μαγαζιά, τη στιγμή που θα μπορούσε σε συνεννόηση με επιμελητήρια, εμπορικούς συλλόγους, ιατρικό κόσμο, να καθορισθεί ένα νέο ασφαλή πλαίσιο λειτουργίας τους. Ένα κλειστό μαγαζί, διαλύει τον κοινωνικό ιστό, περισσότερο από την ίδια την εγκληματικότητα.  Η αστάθεια στην αγορά, η αβεβαιότητα για το μέλλον, το εμβόλιο που καλώς έρχεται, αλλά επιβάλλεται με διάφορα μέτρα. Έχετε αλήθεια σκεφτεί τι γίνεται στην Ελλάδα και αλλού, μέσα στο 2020 και θα συνεχισθεί το 2021;...

Είμαστε δημοκρατική κοινωνία, βιώνουμε όλοι τα "καλά" της πανδημίας... Χρειάζονται μέτρα, όχι εύκολα μέτρα, αλλά δεν χρειάζονται τέτοια μέτρα. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που δεν σέβονται τίποτα και κανένα, αλλά η δημοκρατία δεν πρέπει να έχει αδιέξοδα. Δεν πρέπει να επιβάλλει ότι την αυτοαναιρεί, έστω και προσωρινά, για τον αόρατο εχθρό της πανδημίας. 

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω το δημόσιο σύστημα υγείας, για την προσφορά του στο σύνολο του πληθυσμού, και να ευχηθώ την υγεία τους σε αυτή την κατάσταση. Ας το εκτιμήσει και η πολιτεία, ας δώσει κάτι παραπάνω καλύτερο, στις συνθήκες εργασίας που σήμερα ζούνε, ώστε να νιώσουν ασφαλέστερα σε ό,τι προσφέρουν, αλλά και κάποιο οικονομικό όφελος, έστω για την περίοδο του κορονοϊού...